Wybitny krytyk literacki – mimo, że takie określenie w obecnym czasie jest delikatnie mówiąc niemodne, to jednak nie wypada nie napisać tak: prawdziwy autorytet w tej dziedzinie - Harold Bloom, zapytany o najważniejszych współczesnych pisarzy amerykańskich wymienił: Thomasa Pynchona („Mason&Dixon ”), Dona DeLillo („Podziemia ”) i Philipa Rotha („Kompleks Portnoya ”) oraz Cormaca McCarthy’ego.
Zacytujmy krótki fragment z artykułu Piotra Kofty poświęconemu temu amerykańskiemu pisarzowi, jaki ukazał się w jednym z numerów "Dziennika".
"W kwietniu 2007 roku Amerykę obiegła kuriozalna wieść. Oto bowiem Oprah Winfrey, telewizyjna gwiazda pierwszej wody, wybrała do kolejnego wydania swojego Klubu Książki powieść "Droga " Cormaca McCarthy’ego. Mniejsza nawet o to, że nagrodzona Pulitzerem książka jest ponurą, gorzką, do głębi pesymistyczną historią osadzoną w postapokaliptycznej scenerii. Osobliwość tego wyboru wiązała się raczej z osobą samego twórcy, następcy J.D. Salingera na etacie samotnika i odludka, człowieka nazywanego przez krytyków "najwybitniejszym spośród nieznanych amerykańskich pisarzy". Ten 74-latek przez cztery dekady swojej literackiej kariery udzielił d w ó c h wywiadów dla prasy, mówiąc w nich zresztą tak niewiele, że dziennikarze w każdym z przypadków musieli wręcz stanąć na głowie, by sklecić z tych chrząknięć i bąknięć sensowny tekst."
Rzut okiem po biografii pisarza…
Przyszedł na świat 20 lipca 1933 roku w Providence, w stanie Rhode Island jako Charles Joseph McCarthy Jr. Podczas swojej edukacji dwukrotnie rzucał uczelnie; pierwszy raz był to uniwersytet w Tennessee, z którego zrezygnował w 1953 roku by zaciągnąć się do US Air Force. W armii służył 4 lata. Drugi raz porzucił studia w 1959 roku, i tym razem już na dobre.
Za swoją debiutancką powieść The Orchard Keeper wydaną w 1965 roku, McCarthy został wyróżniony Nagrodą im. Williama Faulknera (trochę ironicznie brzmi w tym kontekście określanie Mccarthy’ego – a taki zwyczaj ma szeroko pojęta amerykańska krytyka - jako następcę właśnie Faulknera). Kolejne, wydane w latach sześćdziesiątych i osiemdziesiątych powieści: Outer Dark, Dziecię boże oraz Suttree, ugruntowały jego pozycję, ale prawdziwą sławę przyniosła mu dopiero, wydana w 1985 roku Blood Meridian.
W swojej czterdziestoletniej karierze pisarskiej, Mccarthy wydał 10 powieści, najnowszą (gdyż nie ostatnią, bo jak donosi wydawca pisarza, podpisał z nim umowę na dwie kolejne powieści) jest książka, która przyniosła pisarzowi Pulitzera „Droga ”. Trochę wcześniej natomiast, tzn. w lipcu 2005 roku autor wydał powieść To nie jest kraj dla starych ludzi , na podstawie której bracia Coen stworzyli nominowany do Oskara w wielu kategoriach film.
O jego ostatniej powieści, w takich słowach mówił Jacek Dukaj:
Opowieść o skazanej na tragiczny koniec wędrówce, podana zaskakująco pięknym językiem, w najbardziej ponurych momentach osiągającym lotność poezji – jakby cmentarne ballady Nicka Cave’a czy Toma Waitsa przepisać na oszczędną, chirurgiczną prozę. „Droga” to czarna jak węgiel elegia o tym kolorowym raju, w którym żyjemy, nie zdając sobie sprawy z naszego szczęścia. Niewiele znam książek tak silnie grających na emocjach.
Ta książka - jak czytam z opisu wydawcy - to połączenie powieści drogi, powieści przygodowej oraz horroru – jest uznawana za największe arcydzieło Cormaca McCarthy’ego. Przez wiele tygodni była bestsellerem „New York Timesa”, przyjęto ją także do Klubu Książki Oprah Winfrey. Oprócz wspomnianej Nagrody Pulitzera została również wyróżniona najstarszą angielską nagrodą w dziedzinie fikcji – The Tait Black Memorial Prize. Obecnie trwają przygotowania do ekranizacji powieści. W jednej z głównych ról ma wystąpić Viggo Mortensen.
Do rąk polskiego czytelnika, nakładem Wydawnictwa Literackiego, właśnie trafiła książka, która przez pisarza została opublikowana w 1973 roku - "Dziecię boże ". Inspiracją do jej napisania były dla McCarthy’ego prawdziwe wydarzenia w Sevier County. Po ukazaniu się książka budziła mieszane uczucia, głosy pełne pogardy dla tej pozycji przeplatały się z pochwalnymi recenzjami.
Z opisu polskiego wydawcy...
Prowadziła go zła gwiazda… Stał na rozstaju dróg, poza społeczeństwem, ponad prawem, ponad moralnością. Niekochany, niechciany. Mordował, przekroczył próg zła, odkrył w sobie bestię. Lester Ballard w peruce z wyschłego skalpu ludzkiego, ubrany w bieliznę należącą do swych ofiar. Lester Ballard, „dziecię boże, stworzone na wzór i podobieństwo twoje”. Powieść dla osób o mocnych nerwach. Tylko dla dorosłych.
W „Sunday Times” napisali: McCarthy potrafi wzbudzić w czytelniku współczucie dla swojego bohatera nawet gdy jego czyny są potworne.
To nie jest kraj dla starych ludzi - McCarthy Cormac W 2008 dla filmu braci Coen "To nie jest kraj dla starych ludzi" przyznano kilka statuetek tzn Oskarów, w kategoriach: najlepszy film, najlepsza reżyseria, najlepszy aktor drugoplanowy, najlepszy scenariusz adaptowany.
Wracajac do książki, która posłużyła za ?ródło dla scenariusza, tak prasa na świecie o niej pisała:
Jak pisarze, których podziwia – Melville, Dostojewski, Faulkner – Cormac McCarthy stworzył swój własny świat. Tacy pisarze zmagają się z samymi bogami.
Michael Dirda, The Washington Post
Proza McCarthy’ego jest tak melodyjna, że powinno się ją czytać na głos... To literatura heroiczna i mroczna, budząca strach i podziw, okraszona wisielczym humorem... Wciąga głębokimi rozważaniami o sprawach życia i śmierci.
- Malcolm Jones, Newsweek
